número cinco

XAVI

  Wychodziliśmy wszyscy z szatni, jak co dzień. Znam już tę drogę na pamięć. Mógłbym iść tędy z przepaską na oczach, a i tak wiedziałbym gdzie jest schodek czy w które drzwi wejść. Te lata robią swoje.

Kroczyłem razem z Jordim i Pedro, z którymi rozstałem się dopiero przy swoim samochodzie. Wtedy dogonił mnie Andres.

   - Xavi, poczekaj - zatrzymał mnie gdy miałem wsiadać do auta.

   - Co tam? - zainteresowałem się, wrzucając torbę na miejsce pasażera.

   - Pomyśleliśmy z Anną, że może wpadniesz wieczorem. Posiedzielibyśmy, a i Valeria stęskniła się za wujkiem Xavim - zaśmiał się.

   - Czemu nie - kiwnąłem głową. - To o której mam się wstawić?

   - Dziewiętnasta? Anna powiedziała, że przygotuje kolacje.

   - Okej, będę - uśmiechnąłem się do niego.

   - Do zobaczenia - zawołał i odszedł do swojego rodzinnego samochodu. Odpalając silnik zobaczyłem nadchodzącą Shell z kilkoma chłopakami z Barcy B. Pomachała Andresowi, a ten jej odmachał. Odłączyła się od grupki i przystanęła przy niebieskim audi. Wsiadła i od razu odpaliła silnik. Bez zastanowienia wyjechała z miejsca parkingowego do wyjazdu, a mi przed oczami stanęła niefortunna scena, kiedy to spotkanie w parku wypadło nie tak jak miało wypaść. Stałem tam z nią, z plączącym się językiem. Praktycznie sam ją zaczepiłem, a później uciekłem, nie wiedząc co właściwie robiłem.

Minęła osiemnasta, a ja zacząłem się zbierać do wyjścia. Ubrany w jeansy i czarny T-shirt z nadrukiem, zabrałem wino, które kupiłem na tę okazję oraz małego, pluszowego pieska dla Valerii i wyszedłem z domu. Przy bramie stała już taksówka, którą wcześniej zamówiłem. Jeżeli mamy pić to wino, to raczej nie powinienem prowadzić. Wsiadłem do niej i podałem adres przyjaciela taksówkarzowi. Na miejscu byłem przed samą siódmą. Zapłaciłem kierowcy i wysiadłem. Wszedłem na posesję Iniesty i zobaczyłem na podjeździe niebieski samochód. Czyli Shell też tutaj jest? Stanąłem przed drzwiami i nacisnąłem na guzik z dzwonkiem. Po chwili drzwi otworzył mi mężczyzna z dziewczynką na rękach. Pomimo tego, że rano się widzieliśmy, uścisnąłem jego dłoń i zmierzwiłem włosy na główce Valerii i wyjąłem zza siebie pluszaka, dając jej go.

   - Ile razy mam ci powtarzać, że za bardzo rozpieszczasz moją córkę? - zaśmiał się przyjaciel i postawił małą na ziemię, ta od pobiegła do salonu, by obejrzeć prezent. Zawsze gdy przychodziłem, coś dla niej miałem. Będzie większa to z małych pluszaczków przerzucę się na lizaki i wafelki.

   - Do znudzenia - pokazałem mu język i weszliśmy do dużego pokoju.

   - Jest jeszcze Shell - powiedział Andres. - Kończą z kolacją.

   - To ja może pójdę się przywitać - oznajmiłem i odbiłem z powrotem, by zawitać do ich kuchni. - Cześć - zawołałem radośnie i wtedy obie zwróciły na mnie uwagę. Anna od razu do mnie podeszła i ucałowała w policzek, a Shell się tylko lekko uśmiechnęła, odpowiedziałem jej tym samym.

 Po kolacji Valeria od razu poszła spać, a my siedzieliśmy w salonie pijąc po woli wino, które przyniosłem, oczywiście Annie przysługiwał soczek, ale i tak podkradła kilka małych łyków od Andresa, rozmawialiśmy, trochę się śmialiśmy. Dziewczyny siedziały razem na jednej kanapie, a my na dwóch fotelach, naprzecie nich. W pewnym momencie Ortiz chwyciła już za pustą butelkę po winie i położyła ją na stoliku, tak że szyjka wskazywała na mnie i na Inieste.

   - Pamiętasz? - zaśmiała się do Shelley, a tamta energicznie pokiwała głową, uśmiechając się szeroko. Oboje z Andresem popatrzyliśmy na nie pytająco.

   - A jaśniej? - uniosłem brew.

   - Gdy Anna była w szkole średniej... - zaczęła pani trener.

   - Praktycznie ją kończyłam, ty zaczynałaś - wtrąciła.

   - No tak, sorry! Wszyscy mieli mnie za gówniarza - zaśmiała się, a ja oniemiałem, bo myślałem, że jest jeszcze młodsza... Przynajmniej tak wygląda! - No, ale byłyśmy raz razem na takiej domówce u znajomych. Oczywiście był tam mój starszy braciszek, by nas pilnować - mówiła, nadal się śmiejąc. - No i była tam taka jedna dziewczyna, której strasznie podobał się gospodarz i jak już się przerzedziło, zostało nas kilka dziewczyn, kilku chłopaków i właśnie ta dziewczyna w imieniu nas wszystkich, wyzwała chłopaków, właśnie w taki sposób - wskazała na leżącą butelkę. - Z naszej strony pada jedno pytanie, na które obaj kolejno odpowiadacie no i vice versa - wytłumaczyła.

   - Okej - zamyślił się Andres. - Słuchamy pytania - uwięził w nich wzrok.

   - Wasza pierwsza myśl, gdy zobaczyliście nas po raz pierwszy - wyszczerzyła się żona mojego przyjaciela.

   - Anna, dobrze wiesz, że powaliłaś mnie na kolana - zaśmiał się młodszy. - A gdy przedstawiłaś mi Shell, uznałem, że jest miłą dziewczyną, jedną z niewielu, miłośniczką piłki nożnej - dodał. - Teraz ty - spojrzał na mnie roześmiany. Teraz ja mam myśleć co powiedzieć, tak?

   - No więc - poprawiłem się na fotelu. - Powiedziałyście, że gdy Anna kończyła szkołę, ty Shell ją zaczynałaś, a ja byłem święcie przekonany, że jesteś jeszcze młodsza - przyznałem.

   - Uznam to za komplement - zachichotała. - Myślę, że gdybym była młodsza, gorzej by było z dostaniem mojego stanowiska - dodała i upiła łyk wina. - Mam 25 lat.

   - Teraz odbijamy pytanie - powiedział Iniesta i odkręcił butelkę by szyjka teraz wskazywała na damską część.

   - Moja pierwsza myśl gdy po raz pierwszy zobaczyłam Andresa - poprawiła się, odkaszlując charakterystycznie. - Przystojniak, ale ciekawe czy jest kolejnym zadufanym facetem, który myśli, że wszystko może - zaśmiała się.

   - Tak, to już słyszałem - Andres przewrócił oczami.

   - No, a Xaviego na początku miałam za poważnego i za oazę spokoju. Z biegiem czasu dowiedziałam się, że to tylko wersja oficjalna jego osoby - skinęła głową.

   - Poznając Andresa to w ogóle byłam podekscytowana, bo w końcu to piłkarz FC Barcelony, no a Ciebie - Shell spojrzała na mnie. - Po raz pierwszy zobaczyłam z bardzo daleka, z trybun. Miałam wtedy całe dziesięć lat i byłam z braćmi i ojcem na meczu, gdy debiutowałeś. Ale potem byłam na ciebie zła - powiedziała pewnie.

   - Zła? - zmarszczyłem czoło.

   - Tak, bo po meczu podpisałeś koszulkę jakiemuś chłopcu, który stał obok, a mojej już nie, więc sobie wyraźnie przekichałeś wtedy u dziesięcioletniej fanki - zaśmiała się. - Obiecałam sobie wtedy, że nigdy ci tego nie wybaczę - dodała i upiła łyk wina.

   - Wpędzasz mnie w kompleksy - zaśmiałem się. - Będziesz musiała wybaczyć staruszkowi - dodałem.

   - Jaki z ciebie staruszek, Xavi? - Anna spojrzała na mnie.

   - W porównaniu z Shell, na pewno - zaśmiałem się. Młodsza tylko uśmiechnęła się lekko, spuszczając wzrok.

  Od pytania, do pytania, w pewnym momencie usłyszałem jak Shelley nazywa się mistrzynią gry w szachy.

   - O nie, nie, nie, nie - zaśmiałem się. - Nie możesz być mistrzynią, bo mistrz siedzi naprzeciw ciebie - powiedziałem pewnie.

   - Nie, Hernandez - pokiwała palcem. - Mistrzem możesz sobie zostać na boisku, ten tytuł musisz pozostawić mnie! Mój ojciec zawsze gdy miał okienko, ogrywał wszystkich pracowników szkoły. Miałam najlepszego nauczyciela!

   - Zaczyna się - westchnął pomocnik.

   - Lepiej przynieś szachy - mruknęła Shell, nie przestając mierzyć mnie wzrokiem. Andres wstał i wyszedł na chwilę, ale wrócił z pudełkiem z szachami.

   - Teraz pytanie, o co gracie? - klasnęła Ortiz.

   - Jeżeli ja wygram, zgodzisz się umówić z jedno spotkanie z moją przyjaciółką, która jest twoją wielką fanką! - wyszczerzyła się Shell, jakby od razu wiedziała o co chce grać.

   - A jeśli wygram ja? - zapytałem, nie zmieniając wyrazu twarzy. Chciałem zachować tak zwaną pokerową twarz.

   - Co tylko zechcesz, no ale oczywiście w granicach - uniosła ostrzegawczo dłoń.

   - Zamiast myśleć to po prostu będziesz winna Xaviemu przysługę i po kłopocie. Zaczynajcie - powiedział Andres, a Shell skinęła głową po czym wysypała szachy z pudełka. Wybrała te białe. Mi przypadły czarne figury. Zaczęliśmy je ustawiać na kraciastej planszy.

SHELLEY

   - Szach - powiedział, unosząc czarnego gońca. - I mat - wyszczerzył się piłkarz, a ja wbiłam wzrok w szachy. Jeszcze raz przeanalizowałam pozycję mojego króla, no i... Niemożliwe! Dałam się podejść jak małe dziecko!

   - Jak?! - jęknęłam bezradnie. - Nie zgadzam się! - zaczęłam machać rękami. 

   - Ktoś tu nie potrafi przegrywać - zaśmiał się Xavi. 

   - Może i nie potrafię, ale... - zająknęłam się i skrzyżowałam ręce na piersiach. - No niech ci będzie - warknęłam. 

   - Shell się do czegoś przyznaje, święto - zarechotał Andres, który siedział obok Anny i obejmował ją ramieniem. 

   - Nie bądź już taki mądry... - westchnęłam. 

   - Było miło, nad przysługą pomyślę, a tak to już muszę uciekać - zakomunikował Hernandez, spoglądając na zegarek. Było późno, ale ja na szczęście miałam dziś nocować tutaj. Byłam samochodem, a piłam. Wszyscy wtedy wstaliśmy. - Dobrze było się zmierzyć z godnym przeciwnikiem - wyciągnął do mnie dłoń. 

   - Jeszcze się odegram, obiecuję - pokiwałam na niego palcem po czym ścisnęłam jego dłoń. 

   - Nie mogę się doczekać - zaśmiał się. 

   - Uważaj sobie, bo dziesięciolatka ci jeszcze nie wybaczyła - przymrużyłam powieki, a ten uniósł obie dłonie w geście poddania się. Andres zamówił dla niego taksówkę i niedługo później odprowadził przyjaciela do drzwi. Ja i Anna wtedy wyszłyśmy na górę. 

   - I jak? - zapytała Ortiz. 

   - Jak ma być? Wygrał ze mną i jeszcze głupkowato się przy tym cieszył - pokręciłam głową, a ta zaczęła się śmiać. 

   - Idź już lepiej spać - poklepała mnie po ramieniu i zniknęła za drzwiami ich sypialni. Ja skierowałam się do pokoju, który zajmowałam u nich wcześniej, nadal ze złością, że przegrałam w tym, co miałam za najbardziej przyswojone, oczywiście zaraz po sporcie oraz tajnikami psychologii.

***

Czy ktokolwiek jest zadowolony z kończących się wakacji i towarzyszącej temu okropnej pogodzie?