número nueve

SHELLEY

  O szesnastej chłopcy rozegrali prosty mecz ligowy z Deportivo Alavé. Łatwa i szybka wygrana z wynikiem trzy do jednego. W szatni wszyscy uwinęli się jak nigdy, ponieważ od razu z Mini Estadi pobiegliśmy na Camp Nou, gdzie pierwsza drużyna miała dziś rozegrać mecz ligowy z Realem Madryt. Razem z Planasem, Gomezem i Ille mieliśmy zarezerwowane miejsca w jednym sektorze, gdzie czekała już na nas Evelin. Poprzepraszaliśmy wiele osób, przedzierając się do naszych miejsc, ale w końcu dotarliśmy i usiedliśmy na krzesełkach. Ogromny zegar informował nas, że straciliśmy pierwsze siedem minut meczu, ale jak na razie nie było jeszcze żadnego gola, tylko Busi zarobił już żółtą kartkę. W naszej bramce bronił oczywiście Victor, a przed nim, swoje pozycje zajmowali Dani, Gerard, Javier oraz Adriano. W pomocy tradycyjne trio: Xavi, Sergio oraz Andres, a w ataku Neymar, Cesc i Leo.

   - Jaki wynik przewidujecie? - zapytał Sergi i wpakował do buzi garść prażonych orzeszków.

   - To oczywiste, że korzystny dla naszych - zaśmiał się Planas. - Obstawiamy? Kto będzie najdalszy wyniku stawia pozostałym kolację.

   - Okej, to może ja powiem, że będzie 2:0 dla Barcy - powiedziała Lina.

   - To ja 2:1 dla naszych - odezwałam się i spojrzałam na męską część.

   - 1:0 - skinął głową Carles.

   - To ja powiem remis, 2:2 - obstawił kapitan młodzików.

   - 4:3, o! - powiedział pewnie Gomez.

   - No to mamy, później zobaczymy kto płaci za jedzonko - klasnął w dłonie Carles. Siedzieliśmy nie odrywając wzroku od murawy, czekając na akcje. Ramos zaczął bawić się w faulowanie, dostał żółtą kartkę i można było grać dalej. Wtedy poczułam wibracje w kieszeni, ponieważ przy takim gwarze trudno było coś usłyszeć. Dzwoniła moja mama. Ona naprawdę ma cudowne wyczucie czasu... W domu pewnie wszyscy siedzą przed telewizorem, oglądając transmisje Gran Derbi, a ona do mnie dzwoni! Odebrałam, ale mało rozumiałam co do mnie mówiła. Wykrzyczałam do słuchawki, że jestem na meczu, nie mogę rozmawiać, bo jej nie słyszę i zadzwonię później, kiedy niżej, Andres pod samym polem karnym podał do Neymara, który zabawił się z obrońcami i z gracją wkopał piłkę do bramki.Wszyscy zerwaliśmy się z miejsc, krzycząc z radości. Dziewiętnasta minuta i już przeważaliśmy nad Realem!

 Nic nie działo się do momentu gdy Adriano dostał żółtą kartkę za to, że wciął się w Ronaldo. Następnymi ofiarami kartek byli kolejno - Bale, Khedira oraz Marcelo. Dalej już tylko padł gol dla Barcelony, którego zdobywcą był Alexis, zaraz później Ronaldo dostał żółtą kartkę i w samej dziewięćdziesiątej minucie, na 2:1 gola strzelił Jese. Najważniejsze i tak było to, że Barca zdobyła dodatkowe trzy punkty! 

  Zgodnie z umową padło na to, że Sergi stawia nam wszystkim kolację, ale zanim, panowie uparli się, że trzeba poczekać gdzieś na chłopaków i pogratulować im wygranej. Najbardziej z tego ucieszyła się oczywiście Evelin. Ciągle szeptała mi do ucha, że może w końcu uda się jej poznać Xaviego, mojego przyszłego udawanego chłopaka, o czym na razie mało kto wiedział.

 Wybraliśmy więc wszyscy parking, gdzie stały samochody piłkarzy. Poczekaliśmy kilka dłuższych chwil, kiedy w końcu zaczęli pojawiać się tam pierwsi bohaterowie dzisiejszego wieczoru.

 Do tej grupki zaliczali się Alves, Neymar, Alexis, Xavi i Andres. Chłopaki od razu obskoczyli Neya i Alexisa, a ja niewinnie przystanęłam przy Inieście i Hernandezie, pociągając za sobą Linę, która zaczynała być w niebie, pomimo tego, że tylko zobaczyła Maestro na żywo i jest obok. 

   - Piękna asysta - wyszczerzyłam się do przyjaciela, opierając się o jego ramię.

   - Nie chwaląc się, po prostu mi się udało - zaśmiał się.

   - Dziewczyny tam pewnie są z ciebie dumne. Pogratulują ci jak jutro wrócą do domu - uśmiechnęłam się. - I właśnie - spojrzałam najpierw na koleżankę i później na Xaviego. - Xavi poznaj Evelin, Evelin oto Xavi - wskazałam na nich, a ci podali sobie dłonie. Dziewczyna pewnie w tym momencie tam cała eksploduje od środka, no a ja cieszyłam się, bo pomogłam jej w spełnieniu marzenia. - Xavi, pamiętasz moją opcję przy zakładzie z szachami? - zapytałam, a on wtedy zmarszczył brew i spojrzał na Linę. Po chwili spuścił wzrok z lekkim uśmiechem, a Andres zaczął się śmiać pod nosem. Evelin już w ogóle nie wiedziała o co chodzi.

   - Pewnego dnia założyli się z Xavim i gdyby Shell wygrała, miałabyś załatwiony cały dzień z Xavim, ale niestety - tłumaczył młodszy pomocnik.

   - Przegrałam - dokończyłam.

   - Shelley! - jęknęła, patrząc na mnie z... złością, zaskoczeniem?

   - Tylko nie bij! - zasłoniłam się Andresem. I praktycznie na tym nasza rozmowa się zakończyła, bo Ille, Sergi i Carles podeszli do chłopaków, a my we dwie pierwsze ruszyłyśmy do wyjścia i na Mini Estadi, pod którym zostawiłam swój samochód.

   - Zrobiłaś ze mnie jakąś głupią przed Xavim - jęknęła Evelin.

   - Nie przesadzaj! - zaśmiałam się. - Wcale nie, a poza tym Xavi jest bardzo w porządku i gdybym przegrała, to faktycznie spędziłby z tobą trochę czasu.

   - Ale przegrałaś i jestem ciekawa co takiego musiałaś zrobić - wyszczerzyła się.

   - No, bo... - zaczęłam i wtedy poczułam jak na moim jednym ramieniu wiesza się Planas, który z pozostałą dwójką nas dogonił. - Opowiem ci przy okazji - puściłam do niej oczko.

   - To co drogie panie, włoszczyzna czy chińszczyzna? - zapytał kapitan młodzików.

   - Chodźmy na pizze! - zarządziłam i całą piątką ruszyliśmy na parking.

XAVI

 Razem z Andresem byliśmy sami w szatni, ponieważ zostaliśmy jeszcze po treningu chwilę na siłowni. Dobrze wiedziałem jaki temat chciał rozpocząć Andres, ale niestety na siłowni było kilku piłkarzy z młodszych drużyn, więc o to czy faktycznie Shell zgodziła się zostać moją udawaną partnerką zapytał gdy tylko przekroczyliśmy próg szatni.

   - Niby się zgodziła - pokiwałem głową. - No i na dodatek twoja ukochana żona pomogła w tym Shell, mówiąc jej rodzinie, że ona kogoś ma.

   - Coś mi się obiło o uszy - zaśmiał się. - A ustaliliście już cokolwiek? - zapytał.

   - Nie było kiedy, Andres - westchnąłem. - Powiedziała mi o tym po treningu, a później widziałem ją tylko po meczu na parkingu.

   - No tak. Teraz tylko trzeba przedstawić Shelley pani Angelice - uśmiechnął się lekko i chwycił za ręcznik i kosmetyczkę, by udać się pod prysznic. Wtedy z mojej szafki dobiegło mnie brzęczenie, jakie wydawały wibracje mojego telefonu, leżącego na twardej powierzchni. Sięgnąłem po niego.

   - O wilku mowa - mruknąłem pod nosem.

   - Shelley czy ciotka? - zapytał piłkarz.

   - Ciotka - powiedziałem i odebrałem, a on kiwnął, że idzie pod prysznic. - Halo? Ciocia już w domu?

   - Witaj, Xavi. Tak, ja już w domu od wczoraj. Nawet oglądałam wieczorem mecz.

   - Cieszy mnie to. I rozumiem, że jak zwykle Ernesto tłumaczył cioci co, jak, kto i kiedy - zaśmiałem się.

   - Wiesz jak to jest, swoje lata już mam, kibicuję całą sobą, ale czasem potrzeba męskiego wytłumaczenia co do tej szatańskiej gry - powiedziała żartobliwie, tak jak zwykle ona. - Słuchaj, a może wpadłbyś kiedyś, to znaczy w niedalekiej przyszłości, z tą twoją nową przyjaciółką do starej ciotki, co? - zapytała. No i przeszła do prawidłowego tematu jej telefonu. Skąd ja wiedziałem, że zaraz to zacznie?

   - Nie wiem kiedy wypadnie tak, że oboje będziemy mieć czas. Ona też pracuje - Podrapałem się po podbródku.

   - Oj, na pewno znajdziecie czas. Może środek tygodnia? W weekend pewnie grasz jakiś mecz.

   - W środę też. Jedziemy do Vigo, ale coś mi się obiło o uszy, że czwartek mamy mieć wolny, więc zapytam Shelley.

   - O, no i poznałam jej imię. No dobrze, więc dajcie znać czy przyjedziecie, dobrze?

   - Tak, oczywiście - pokiwałem głową. - Ciociu, muszę kończyć. Jestem po treningu, chciałbym wziąć prysznic i wrócić do domu.

   - Oczywiście. Zadzwonię do twojej mamy trochę poplotkować. Do usłyszenia - powiedziała i sama się rozłączyła. No to teraz raczej powinienem już porozmawiać o tym z Shell... Usiadłem wygodniej i wybrałem jej numer. Przyłożyłem telefon do ucha i wyczekiwałem na sygnał. Pierwszy, drugi, trzeci, czwarty i już miałem rezygnować, kiedy w słuchawce usłyszałem jej zziajany głos. 

   - Słucham? 

   - Cześć, tu Xavi. Możesz rozmawiać? - zapytałem. 

   - Jasne, tylko momencik - dodała i usłyszałem jak odkręca korek butelki i zapewne pije wodę. - Jestem - znów usłyszałem jej głos. - Wybacz, nosiłam rzeczy do mieszkania, a telefon miałam na górze. 

   - Nic się nie stało - rzekłem. - A może potrzebujesz pomocy? Zawsze służę, a poza tym dzwoniła moja ciotka i już nas zaprasza do siebie. 

   - Szybko - stwierdziła. - Z pudłami dam radę, ale jak chcesz to możesz przyjechać. Musimy coś uzgodnić w związku z tym wszystkim. Podeśle ci adres SMSem, dobrze? 

   - Nie ma sprawy. Będę za jakieś czterdzieści minut. Do zobaczenia. 

   - Na razie - powiedziała, a ja się rozłączyłem. Wtedy spod prysznica wyszedł Andres. 

   - Z kim to się tak umawiałeś? - zaśmiał się.
   - Z Shelley, jadę do niej żeby to wszystko obmówić, bo ciotka już życzy sobie audiencji - skrzywiłem się i zabrałem ręcznik oraz żel pod prysznic. 

   - Dobra, to w razie czego informujcie nas. Musicie mieć kogoś wiarygodnego w zeznaniach. 

   - Oj żebyście się czasem w nich nie poplątali - pokręciłem głową i ruszyłem pod prysznic.

***